Thuiskomst

De laatste dag is aangebroken, over een uurtje thuis: Ter overpeinzing( met dank aan Frits) een laatste gedicht over:

Dwarsliggers en zonderlingen.

In de regel zijn wandelaars op hun weg juist opmerkelijk vrij van geest, zonder het juk van persoonlijke belangen of het harnas van stellige zekerheden: met open zinnen onderweg.

Gewoon vriendelijk en kwetsbaar en vaak dankbaar.

Voorbijgangers in de tijd met open oog voor wat ter plekke gewoonte is of wet, alles ziende, maar nergens op vastgepind, vaak geboeid maar nooit gehecht.
Voluit leven kunnen we pas als we niet onze eigen bron hoeven te zijn, niet ons terrein hoeven te verdedigen en niet het laatste woord hoeven te hebben.
Als we alles achter ons kunnenlaten en op tocht kunnen gaan om gaandeweg te leren hoeveel bezit ballast is en hoeveel zorg overbodig. Hoe meer ego we op die weg loslaten, hoe meer ruimte er ontstaat voor de schoonheid die we niet zelf maken, maar simpelweg aantreffen. Er komt een ogenblik dat menig wandelaar over het dode punt heen in harmonie raakt met het ritme van de natuur; ontvankelijk voor de indrukken van het leven wordt hij of zij gaandeweg een ander mens.


Groeten
Marianne.